Hilversum 8 de Septiembre 2010
Creo que el tiempo es ese tensor que nos templa el carácter, y que dependiendo de cada uno de nosotros, vamos modificando no nuestra forma de ser o estar, mas si nuestra forma de reaccionar. Me despierto cada día dando gracias a dios por cada amanecer a un nuevo poder escribir mi historia, desde lo más bajo de sauce que se yergue robusto al infinito, extendiendo sus ramas, como tratando de abrazar la plenitud.
Pasos que dirijo al ocaso, con el corazón arrugado por la nostalgia de mis hijos, pero de igual manera lleno de éxtasis por el logro obtenido. Aunque muchas veces deba volver a hacer lo que concluí, pues en el fallar encuentro el porque sucedió.
Los años me han permitido mirar desde otro vértice la vida, y el corretear del tiempo ya no es razón, más bien deleito mi ser en cada segundo, sea lo que sea, significante o no, siempre será un soplo cuántico del cual obtenga una respuesta.
Alguien me pregunto, si cambiaría algún instante de mi vida, y ciertamente que no lo haría, pues cada tiempo vivido, lo hice con la certera convicción de que hice lo mejor , y si algo cubrió de gris algún momento, no dependió de mi realmente, apenas experimente la consecuencia de algo fallido.
Desdoblo cada pensamiento aunque trato de enfocarme en uno. Pero creo que ese cordón de plata que me une a mis hijos, siempre florecerá como magia en mi ser de madre, trayéndoles a mi ser. Aunque las distancias marquen el perímetro del roce, del poder abrazarles.
Ya voy diciendo algunas frases en Holandés, más allá del saludo.He conocido dos hermosas personas, mis vecinas, ellas me corrigen mi pronunciación, me ayudan inmenso. De verdad pienso que las personas aquí en Holanda son muy afectivas.
Es largo el camino, más nunca tan largo como el aprender a vivir. Aunque el vivir sea un instante en las manos del tiempo que como soplo pasa. Por ello muchas cosas tomaron una inmensa dimensión para mí, otras apenas ocupan el espacio justo que deben de tener.
Hilversum 8 September 2010
Hoi, mijn lieve vriend
Ik denk dat het tijd is dat we tune tensor karakter, en afhankelijk van een ieder van ons, wij niet onze manier van zijn of te veranderen.
Maar als de manier waarop wij reageren. Ik word wakker elke dag om God te danken voor elke zonsopgang tot een nieuwe bevoegdheid om mijn verhaal te schrijven, vanaf de onderkant van de wilg staat sterk tot in het oneindige, het verspreiden van haar filialen, alsof ze probeerde om de volheid te omarmen.
Stappen voor het adres van de zonsondergang, mijn hart zakte door de nostalgie van mijn kinderen, maar ook vol van ecstasy hebben bereikt. Hoewel we vaak opnieuw moet doen wat ik gesloten, zoals in waarom de vergadering niet. De jaren hebben me tot leven te zien vanuit een andere hoek, en na verloop van tijd is niet goed, dat ik liever genieten van elke seconde, wat het ook is, belangrijk of niet, zal altijd een enorme explosie, waar je een antwoord krijgt.
Iemand vroeg me of sommige onmiddellijke verandering in mijn leven, en zou zeker niet, want elke keer leefde, was het met de stellige overtuiging dat ik mijn best deed, en als er iets onder in het grijs een bepaald punt, ik heb echt niet afhangen van net ervaring het gevolg van iets mislukt.
Vouw elke gedachte, hoewel ik proberen te richten op een. Maar ik denk dat zilveren koord dat bindt mij aan mijn kinderen, voor altijd gedijen als magie in mijn wezen een moeder, waardoor ze aan mijn hart. Hoewel afstanden markeer de omtrek van de wrijving, macht knuffel.
Nu moet ik zeggen dat sommige zinnen in Nederland, na de begroeting. Ontmoette ik twee mooie mensen, mijn buren, die zij hebben gecorrigeerd mijn uitspraak me, help me enorm. Ik denk echt dat mensen hier in Nederland zijn erg emotioneel. Het is een lange weg, maar nooit zo lang te leren leven.
Hoewel het leven is een moment in de handen van de tijd die voorbij gaat als een adem. Zoveel dingen nam een enorme dimensie voor mij, anderen juist ruimte innemen dat moet eerlijk zijn.
Creo que el tiempo es ese tensor que nos templa el carácter, y que dependiendo de cada uno de nosotros, vamos modificando no nuestra forma de ser o estar, mas si nuestra forma de reaccionar. Me despierto cada día dando gracias a dios por cada amanecer a un nuevo poder escribir mi historia, desde lo más bajo de sauce que se yergue robusto al infinito, extendiendo sus ramas, como tratando de abrazar la plenitud.
Pasos que dirijo al ocaso, con el corazón arrugado por la nostalgia de mis hijos, pero de igual manera lleno de éxtasis por el logro obtenido. Aunque muchas veces deba volver a hacer lo que concluí, pues en el fallar encuentro el porque sucedió.
Los años me han permitido mirar desde otro vértice la vida, y el corretear del tiempo ya no es razón, más bien deleito mi ser en cada segundo, sea lo que sea, significante o no, siempre será un soplo cuántico del cual obtenga una respuesta.
Alguien me pregunto, si cambiaría algún instante de mi vida, y ciertamente que no lo haría, pues cada tiempo vivido, lo hice con la certera convicción de que hice lo mejor , y si algo cubrió de gris algún momento, no dependió de mi realmente, apenas experimente la consecuencia de algo fallido.
Desdoblo cada pensamiento aunque trato de enfocarme en uno. Pero creo que ese cordón de plata que me une a mis hijos, siempre florecerá como magia en mi ser de madre, trayéndoles a mi ser. Aunque las distancias marquen el perímetro del roce, del poder abrazarles.
Ya voy diciendo algunas frases en Holandés, más allá del saludo.He conocido dos hermosas personas, mis vecinas, ellas me corrigen mi pronunciación, me ayudan inmenso. De verdad pienso que las personas aquí en Holanda son muy afectivas.
Es largo el camino, más nunca tan largo como el aprender a vivir. Aunque el vivir sea un instante en las manos del tiempo que como soplo pasa. Por ello muchas cosas tomaron una inmensa dimensión para mí, otras apenas ocupan el espacio justo que deben de tener.
Hilversum 8 September 2010
Hoi, mijn lieve vriend
Ik denk dat het tijd is dat we tune tensor karakter, en afhankelijk van een ieder van ons, wij niet onze manier van zijn of te veranderen.
Maar als de manier waarop wij reageren. Ik word wakker elke dag om God te danken voor elke zonsopgang tot een nieuwe bevoegdheid om mijn verhaal te schrijven, vanaf de onderkant van de wilg staat sterk tot in het oneindige, het verspreiden van haar filialen, alsof ze probeerde om de volheid te omarmen.
Stappen voor het adres van de zonsondergang, mijn hart zakte door de nostalgie van mijn kinderen, maar ook vol van ecstasy hebben bereikt. Hoewel we vaak opnieuw moet doen wat ik gesloten, zoals in waarom de vergadering niet. De jaren hebben me tot leven te zien vanuit een andere hoek, en na verloop van tijd is niet goed, dat ik liever genieten van elke seconde, wat het ook is, belangrijk of niet, zal altijd een enorme explosie, waar je een antwoord krijgt.
Iemand vroeg me of sommige onmiddellijke verandering in mijn leven, en zou zeker niet, want elke keer leefde, was het met de stellige overtuiging dat ik mijn best deed, en als er iets onder in het grijs een bepaald punt, ik heb echt niet afhangen van net ervaring het gevolg van iets mislukt.
Vouw elke gedachte, hoewel ik proberen te richten op een. Maar ik denk dat zilveren koord dat bindt mij aan mijn kinderen, voor altijd gedijen als magie in mijn wezen een moeder, waardoor ze aan mijn hart. Hoewel afstanden markeer de omtrek van de wrijving, macht knuffel.
Nu moet ik zeggen dat sommige zinnen in Nederland, na de begroeting. Ontmoette ik twee mooie mensen, mijn buren, die zij hebben gecorrigeerd mijn uitspraak me, help me enorm. Ik denk echt dat mensen hier in Nederland zijn erg emotioneel. Het is een lange weg, maar nooit zo lang te leren leven.
Hoewel het leven is een moment in de handen van de tijd die voorbij gaat als een adem. Zoveel dingen nam een enorme dimensie voor mij, anderen juist ruimte innemen dat moet eerlijk zijn.
0 comentarios:
Publicar un comentario