Hilversum, 1 de Septiembre del 2010.
Quizás hayan pasados muchas lunas llenas, después de la última carta amiga, pero de algo estoy cierta que siempre has estado en mis pensamientos, en esas horas compartidas, donde ambas manteníamos una charla amena de nuestras historias.
En ese compartir los tiempos que un día estuvieron ocupados por nuestras responsabilidades, esas tareas diarias que nos merman el tiempo para nosotras mismas, y hoy es uno de esos días donde los esbozos pasados detiene el tiempo para dedicarle unas letras a mi amiga del alma.
Este tiempo, en la distancia de ese horizonte muy nuestro, trópico de sol, ajetreo de calles, centro comerciales apiñados de gente que deambula en la expectativa única de huir a la soledad, al silencio. Me ha proporcionado un estilo de retiro interior, aquí todo adquiere el matiz perfecto de un entorno por demás sublime, donde el único grito es el de la vida misma, el murmullo del viento entre las ramas agitando las hojas, ese eco menor entre los pinos que se elevan, un cielo donde me he dado el placer de contemplar nuevamente el arco iris, que desde tiempo no volví a contemplar en mi ciudad natal.
Es hermoso salir a diario en la bicicleta por entre esa floresta donde encuentras ciervos, en completa libertad, madrigueras de liebres que corren ante nuestra presencia, alguien dijo que la vida solo la podemos comprender cuando migramos a la origen misma de la vida. Te diré que es un viaje, donde no precisas de un pasaporte, ni visado, está allí apenas para ser penetrada por nuestro deseo.
Dejar de mirar nuestro entorno como una posesión y camuflarnos en el mismo, es una sensación de libertad, un desprenderse de mil condicionamientos.
Cuando me recuesto sobre la hierba mirando apenas el cielo, imaginando que esas nubes espesas, son manijas de un reloj natural, me doy cuenta que gastamos mitad de nuestras vidas, en busca de algo que en un solo instante desaparece entre nuestros dedos, como agua que pretendemos guardar a puño cerrado.
Durante este tiempo, he conseguido recorrer un camino dónde la única meta posible, es encontrar esa paz interior, ese ser parte de un todo que gira una y otra vez, regresando siempre a la fuente misma de la vida.
No puedo decir que he cambiado mi forma de ser o de pensar, pues siempre mis pensamientos estuvieron inmersos en esa creencia, pero si he podido vivir ese estilo de vida, dónde logro sentir en la piel misma un momento cuántico, un rozar la fuente misma de mi origen, la muerte de mi Madre, me ha hecho ver cuán inútil es distraer nuestra esencia misma, es como cuando nos preocupamos por ser, y apenas somos eso y no somos capaces de ver esa realidad, pretendiendo moldar no solo nuestro entorno y existencia, sino moldarnos a nosotros mismos. Como lograr esa transformación en el aire, en las aves, en el aroma húmedo de la tierra, el olor a cedros, es como cegarnos a cuando apenas engendrados toda nuestra esencia estaba ya hay programada, nuestro código existente marca toda una realidad, que con los años, por tradición pretendemos moldar a nuestro capricho, y en el ocaso nos damos cuenta que perdimos el tiempo en la quimera de logarlo.
Puede que jamás mi ex pareja consiga entender lo hermoso de haber formado parte de su vida. Junto a él conocí lo que significa la palabra Abdicar, Renacer, Compartir afectos, permitir que la Vida se hiciera presencia, Empeño, Fortaleza, Lealtad, Dolor, Renacer, Volver a la fuente, desprenderme, rendirme, Acreditar que la dirección exacta del vivir es rendirse a la vida misma pues todo el universo converge a un único centro real y verdadero. Y comprender que existe un instante mágico dónde se nos hace posible tocar el verdadero motivo del porque somos nosotros mismos, del porque estamos.

Hilversum, 1 september 2010.
Zij kunnen hebben doorgebracht vele manen na de laatste brief vriend, maar een ding dat ik ben er zeker van dat u altijd al in mijn gedachten, gedeeld tijdens deze uren, waar we een goed gesprek, zowel van onze verhalen bewaard.
In die tijd deelden een dag waren bezet door onze verantwoordelijkheden, de dagelijkse taken die de ozonlaag afbreken ons tijd voor onszelf, en vandaag is een van die dagen waar de tijd stopt het verleden schetsen om een paar brieven aan mijn liefste vriend.
Deze keer wordt de afstand van de horizon heel veel van ons, tropische zon, drukke straten, winkelcentra vol met mensen dwalen in de verwachting dat alleen om te ontsnappen aan de eenzaamheid en stilte. Het heeft een uittreding interieur voorzien, alles is hier de perfecte toon voor de andere sublieme omgeving waar de enige kreet is dat van het leven zelf, het geruis van de wind in de wuivende takken van bladeren, de laagste van de pijnbomen eco stijgen, een hemel waar ik heb gezien het plezier van het weerzien van de regenboog, die van tijd zag ik niet in mijn thuisstad.
Het is mooi die dagelijks in de fietsen tussen het bos, waar je herten, in volledige vrijheid, ingraving hazen lopen in onze aanwezigheid, iemand zei dat het leven alleen kunnen begrijpen wanneer we verhuisd naar de oorsprong van het leven zelf. Ik zal je vertellen het is een reis, waar je geen behoefte aan een paspoort of visum, is er gewoon te worden gepenetreerd door onze wil.
Stop met kijken naar onze omgeving als een bezit en camouflage in IT, is een gevoel van vrijheid, een deel met een bijgevoegde duizend snaren.
Toen ik op het gras liggen op slechts kijken naar de hemel, veronderstellend dat deze dichte wolken zijn handvatten van een natuurlijke klok, realiseer ik me dat we de helft van onze leven door te brengen, op zoek naar iets dat in een moment verdwijnt tussen onze vingers als water We zijn van plan om een vuist te houden.

Gedurende deze tijd ben ik erin geslaagd een weg waar de enige mogelijke doel is om deze innerlijke vrede te vinden, Take That being onderdeel van een geheel turning over en weer, altijd terug naar de bron van alle leven.
Ik kan niet zeggen dat ik mijn manier van zijn of denken veranderd, want mijn gedachten waren altijd ondergedompeld in dat geloof, maar als ik dat kon levensstijl, waarbij het bereiken van de huid zelf voelde in een quantum, een borstel dezelfde bron live mijn huis, mijn moeder's dood heeft mij gemaakt te zien hoe nutteloos het is onze essentie afleidt, is net als toen we bezorgd over zijn, en wij zijn enkel en dat we niet kunnen deze werkelijkheid te zien, probeert niet alleen ons milieu en schimmels bestaan, maar passen ons aan. Hoe deze verandering in de lucht te bereiken, bij vogels, de geur van vochtige aarde, de geur van cederhout, het is als eniggeboren ons blind maken voor onze hele essentie was en is gepland, onze bestaande code maakt alle werkelijkheid, die jaar, door de traditie die we van plan om onze gril schimmel, en bij zonsondergang hebben we beseffen dat de tijd verloren in de hersenschim van de verwezenlijking daarvan.
We kunnen nooit mijn ex-partner te begrijpen van de schoonheid van zijn deel van zijn leven. Met hem wist ik wat het woord aftreden, Renacer, emoties te delen, waardoor het leven werd gemaakt aanwezigheid, betrokkenheid, Strength, Loyaliteit, Pijn, Rebirth, Terug naar de bron, loslaten, overgave aan te tonen dat het exacte adres van het leven is zich over te geven aan het leven als het universum zelf convergeert naar een echte en ware enkel centrum. En begrijpen dat er een magisch moment, waar wordt het mogelijk om te spelen de echte reden waarom we ons waarom we zijn.